یه موضوعی رو امشب بهش فکر می کردم. داستان از اونجایی شروع شد که طی چند شب، به این نتیجه برخوردم که آهنگ ها یا همون موسیقی هایی که به نظرم خیلی قشنگ بودن، بخش زیادیشون یه موزیک ویدیو خیلی خوب هم دارن. یعنی اون صوت زیبا باعث میشه تصویرسازی هم زیبایی بیشتری پیدا کنه. شروع قضیه فکر می کنم از آهن Earth از مرحوم مایکل جکسون بود. تو ماشین داشتم گوش می دادم و صحنه هایی از موزیک ویدیوش که خیلی سالها پیش دیده بودم داشت واسم یادآوری می شد. به تصویر کشیدن لحظاتی از تبعات (اغراق شده) به هم خوردن تعادل در طبیعت برای یک موزیک که ماهیتش در مورد کره زمین هست، فوق العاده بود.
۱-۲ شب بعد و باز هم تو ماشین، یکی از دوستان یه آهنگی از معین گذاشت. تو پرانتز بگم در حال حاضر نه طرفدار معین هستم و نه در برابرش موضعی دارم. آهنگ های قشنگی ازش گوش دادم و لذت بردم. ولی نمی دونم چرا حس خاصی به کل پکیج معین ندارم. بگذریم. این آهنگش واقعا قشنگ بود و لذت بردم. وسطش متوجه شدم که بخشی از زیباییش شاید واسه این بود که آهنگ یک اجرای زنده بود. خیلی حس خوبی داشت. همون لحظه به این نتیجه رسیدم که «ببین؛ آهنگ ها و خواننده های خوب چه کنسرت ها و اجراهای زنده خوبی هم میتونن داشته باشن».
چند روز بعد، شبیه داستان معین با یه تیکه از اجرای آهنگ عسل بانو از سیاوش قمیشی واسم تکرار شد و یه اجرا زنده از این آهنگ دیدم، چه حس خوبی داشت. فوق العاده بود.
تمام این ها گذشت و گذشت تا امشب. یه آهنگی هست به اسم Amanda Mio. من اینو تو شافل اسئاتیفای ییدا کردم و خیلی خیلی خیلی و الی آخی خیلی ازش لذت بردم؛ تو روزها، حالت های مختلف همیشه لذت بخش بود. اون وسطش یه تیکه ۱-۲ دقیقه ای موزیک خالی داره که اون بخش از کل قطعه برام لذت بخش تره. خلاصه اینکه این آهنگ رو پخش کردم و وسط گوش دادن، هوس کردم تصویری هم ببینمش و یه تصوری از اجرا؛ خواننده و به اصطلاح اون بند داشته باشم. این شد که تو یوتیوب ویدیو اجرا رو هم دیدم و برای ۴-۵ دقیقه کاملا محو تماشا و گوش دادن شدم. شاهکاره. فوق العاده س. نمی دونم چطور توصیفش کنم.
خلاصه که، دقیق نمی‌دونم ولی دو تا استدلال داشتیم به اسم استقرایی و استنتاجی که یکیشون از کلیت شروع می‌کرد و وارد جزئیات می‌شد و یکی دیگه هم سعی می‌کرد از جزئیات به کشف کلیات برسه. در مجموع، یه آهنگ و هنرمند خوب، هم موزیکش خوب میشه، هم شاید موزیک ویدئوش دلنشین‌تر باشه و به‌خصوووص اینکه، می‌تونه اجراهای زنده فوق‌العاده‌ای هم داشته باشه و همون حس و چند برابر بیشترشو تو اون اجراها ایجاد کنه. این آهنگ‌های جدید و آهنگ‌های کامپیوتری امروزی، هرچقدر هم صحنه رو با نور و رقص و چیزای هیجان‌انگیز پر کنن، هیچ‌وقت نمی‌تونن ۱ دقیقه از اجراهای زنده هنرمندهای واقعی رو داشته باشن. واقعا مبتذلن.
البته کل این چرندیات فقط بهانه‌ای بود که بگم Amanda Mio خیلی خوبه :)))
